Karami A  (Ph.D)

Research Center of Molecular Biology,  Baqiatallah University of Medical Science P.O.Box 19945-581, Tehran-IRAN

Karami@bmsu.ac.ir
 

يكي از پر كاربرد ترين روشهاي مورد استفاده در آزمايشگاههاي بيوشيمي و بيولوژي ملكولي الكتروفورز است. به دليل ويژگي هاي مختلفي چون هدايت مناسب الكتريكي، خصوصيت بافري يعني حفظ pH و ايجاد باند هاي شفاف هنگام تفكيك، بافر هاي مختلفي در طول 30 سال گذشته بررسي شده است كه شايع ترين آنها بافر TBE  شامل تريس، اسيد بوريك وEDTA  و يا بافر TAE شامل تريس، اسيد استيك و EDTA مي باشد.   از مشكلات اين بافرها زمان طولاني مورد نياز جهت تفكيك قطعات به دليل استفاده از ولتاژ پايين است زيرا در صورت افزايش ولتاژ، دماي بافر افزايش مي يابد و در نتيجه ژل شكل طبيعي خود را از دست داده و د صورت ادامه ذوب خواهد گرديد. به همين دليل  تفكيك قطعات كوچك DNA نيز بطور متداول در  90 تا 100 ولت زماني بين 1 تا 5/1 ساعتطول مي كشد. در عين حال هزينه نيز در اين آزمايشات مهم است زيرا اين بافر ها به مقدار بسيار زياد استفاده مي شوند. بررسي هزينه نشان مي دهد كه بافر TBE تقريبا سه برابر گران تر از بافر TAE است به نحوي كه هزينه بافر هر الكتروفورز با TAE حدود 27/0 دلار و با بافر TBE برابر 67/0 دلار مي باشد.

بررسي انواع بافر هاي مناسب ديگر از نظر هزينه و وقت مشخص نمود كه ماده بسيار ارزان قيمت بوراكس يا سديم بوريك اسيد علاوه بر كاهش هزينه و سهولت ساخت بافر (تنها يك ماده به جاي سه ماده)، سبب كاهش زمان الكتروفورز از 60 تا 90 دقيقه به 15 دقيق مي گردد. در اين بررسي، بافر جديد بوراكس با بافر TBE مقايسه گرديده است: